سمفونی نجس ذهن یک قدیسه

این استادِ با استیکر خر شدنیِ. این استادِ شماره گیر بیاره ول‌کُنت نیست. تازه زن و بچه‌م داره. فلانیُ یادت نیست؟ اخراج شده! زیادی کرمکی بوده. چهار تا بوس و دو تا شکلک + عکس لاکچری جواب ِ خوبی واسه بیست گرفتن ِ. حالم به هم خورد! شما آدمید؟

اینکه بیکار سَر ِ کلاس ِ لعنتی‌ت نشستیم و منتظر ِ حضور ِ لعنتی‌تر ِ خود ِ استادتیم، اصلاً قشنگ نیست که از سوابق ِ درخشان ِ مخ‌زنی‌ت رو می‌کنند و کرکر می‌خندند. شاید شما فکر کنید در عین ِ Cool بودن خیلی Smartید اما همین موجودات خیلی باشعورتر و فهمیده‌تر از شما [که به بهانۀ پاس بازیچه‌ای بیش نیستند] پشت ِ سر به عنوان دست انداختن می‌خندند که یعنی آره... محیط ِ ‌فضاحت‌باری شده! قشری که نقش ِ تعلم و فرهنگ‌سازی داره تو قالب ِ مخ‌زنی خدمت می‌کنند. اینم تقصیر ِ جنس ِ زن ِ که تو تنوع ِ رنگارنگ طبقه‌ای گیر کردید، از طرف عائله ارضا نمی‌شید خودتونُ رسوا می‌کنید؟

ر با مـ OK شده. اه... Fuck ِ محض تو این دنیا که حساب‌کتابت درست پیش نمی‌ره هیچوقت. ر تا چندروز پیش تو فکرِ ح بود و الان با مـ ! مـ ؟! آخِ ر رُ چه به مـ ؟! اولین روزی که با هم OK شدند امروزِ و من جای تبریک سکوت اختیار کرده‌بودم و نهایتاً با تردید گفته‌بودم که واقعاً؟ جداً؟ مـ ؟ به نظرت انتخاب خوبیِ؟ و طی این سوالات متوجه شده‌بودم که ر یا لنگۀ خودِ مـِ یا دنیا رُ آب برده اینُ خواب که پرسید مـ تا حالا جز با فلانی با کی بوده و من علامت تعجب شده‌بودم. 

حرفِ ر یکی بود. می‌گفت ح خودخواهانه چهارشنبه‌سوری تنهایم گذاشت و واکنشِ طلبکارانه‌ای به تبریک نشان داده‌بود. برای من عجیب نبود. این مسئله بدترین حاصلِ من بود. این عجیب نبودن خوشایندِ ر نبود. نباید اینطور بود اما متاسفانه‌ای که چندان برای من مفهومِ تاسف نداشت، همینطور بود! حرف به گوشِ ر بدهکار نبود. گاهی باید خودت تجربه کنی تا بفهمی و بقیه‌ای که خارج از گود نشستند چشم‌های نظاره‌گرِ معقول‌تری دارند. تصمیم گرفتم آب تو هاون نکوبم.

شورِ عید زود برایم فروکِش کرد. مقاله‌ای که ترجمه‌اَش چند روزِ اول نوروز کلید خورده‌بود کامل شد. پس یکــــ بالَمـ فراغ یافــــت! اما خب... اتفاقاتِ دخیلِ دیگری آن یکی بالَمـ را شکست. پدرم همیشه می‌گفت: "آدم‌ها که برای مدتِ طولانی بیکار می‌شوند زیاد حرف می‌زنند. زیاد حرف زدن بحث می‌آورد. حتی بینِ خواهر و برادر. نزدیکیِ زیاد ممکن است این حاشیه‌ها را هم در پِی داشته باشد."

یادم می‌آد پارسال [حتی] عیدِ خوبی نداشتم. عیدِ پُف‌کرده‌ای داشتم. با یک صورتِ پُف کرده. 

یادم می‌آد یک روز یا شب دَمدَمای عید از کِرِمِ موبر استفاده کرده‌بودم و نتیجه‌اَش آلرژی به کِرِمِ موبر که هیچ، عید، تعطیلات و هرکوفتِ ناشی از بهار شده‌بود. و فردا روز قرار بود همه به مراسمِ عیددیدنی‌ای ملحق شده‌باشیم که خیلی از آدم‌های ملحق‌شده یک سال یا بعضاً پس از سال‌ها همدیگرُ می‌دیدند. و می‌تونستم تصور کنم که شین پس از مدت‌ها ذخیره کردن و نگه داشتنِ تصویرِ شیرین از کودکی‌هایمان وقتی با صورتِ پف‌کرده‌ای که غرقِ کِرِم‌پودر شده تا سرخی‌های ناشی از تورم تشخیص داده نشوند شده‌بود وحشتزده با چشم‌های گِرد خیره می‌شد که یعنی چی و چرا؟! و من مجبور بودم برای عدمِ جلبِ توجه ساکت بنشینم. مظلوم باشم و کمتر با کسی صحبت کنم و در دل ذوق کنم که با عده‌ای از عینکی‌های خرخون که آ هم در میانِ آن‌ها به تازگی عملِ چشم انجام داده در یک‌جا عیدُ جشن می‌گیرم. همین که همه رفتند با حالتِ ترس صورتمُ از کِرِم‌پودر پاک کردم و نتیجه‌اش یک صورتِ قرمزتر و زُل‌تر شده بود که بی‌اختیار پاهام منُ از آینه به سمتِ موبایل می‌کشید تا به ت و الف و گ خبر بدهم که چه کابوسی رُخ داده. اظهارِ تاسفِ ت و گ برای آرامشِ من بس نبود. ت سعی کرد دلداری بدهد که همه‌چیز با کِرِم‌های معمول برطرف خواهد شد. 

من نمی‌دانم آن روز که مغروقِ این حوادثِ تلخ شده‌بودم آ در کجای ذهن‌َم خانه کرده‌بود. احتمالاً خوشحال از این بودم که او نبود. با شناختِ کم از آ نمی‌دانستم و روح‌َم خبر نداشت که چه اتفاقِ ناخوشایندتری می‌اُفتاد و ساده بودنِ زندگی‌اَم برای پیش‌بینیِ لحظاتِ پسین را شکر می‌گفتم. و خبر نداشتم... 

من نمی‌دانم سالِ گذشته را با چه فکر یا ایده‌ای سال کردم. من به خاطر نمی‌آورم سالِ گذشته چه‌ها گوش کردم و چه‌ها دیدم اما به خاطر می‌آورم در آن لحظاتِ ناامیدکننده‌ای که لباس‌های مُدرن می‌پوشیدم تا ساعاتی را تحت عید و بازدید کنارِ دیگران بگذرانم، گهگاه ذهن‌َم بدو بدو پیشِ آ می‌رفت و دل‌َم را قنج می‌بُرد اما آنِ دیگری تردید جایش را می‌گرفت که آیا او هم ممکن است به من فکر کند. سپس دپ‌تر از همیشه فکرم بدو بدو نالان پیشِ خودم بازمی‌گشت. غرولندکنان انتظار داشت امید داشته باشد که در میانِ آن سفرهای رفته بر دورترین نقطه از شهر و کمپ زدن‌ بر روی بلندای قله کوه به من هم فکر کند!

تاریک‌ترین لحظاتِ زندگی‌اَم را وقتِ تینیجربازی‌هایم با الف، ت و گ گذراندم. بودن‌های مهمل که هیچ‌کدامِشان بو از بودن نبرده‌بود. بودن‌های بی عاطفه‌ای بود که به قطع زمانِ خودشان طرزِ فکرِ امروز ننشسته‌بود. 

امروز اما من با  آ هستم. همان  آ که وقتِ عید فکر می‌کردم آیا او نیز به من فکر ‌می‌کند؟ که در طولِ عید غش‌وریسه‌کنان تدریسِ شب‌هنگامِ او که هیچ‌چیز سردرنمی‌آوردیم موضوع حرفِ ما بود. تهِ همه حرف‌ها آه‌کِشان فکر می‌کردم که کجاست و کِی برمی‌گردد. حرف‌های من و ت دراین‌باره کاملاً خصوصی و در محفظه شخصی بود و ما از این موضوع ذوق‌زده بودیم که گ چون به ما ملحق نشده باید از یک‌سِری موضوعات بی‌اطلاع باشد. وقتی هم که با گ مواجه می‌شدیم می‌خندیدیم و او به ما معترض می‌شد. به خاطر دارم سَر از پرده رازی برآوردم، به ت گفتم آخرین باری که  آ پیش از رفتن و خداحافظی گفت عید به سفر می‌رود دل‌َم گرفت. یک حسِ برجسته از دل‌تنگی که دوست داشت نرود و کاش می‌ماند. ت ابراز کرد که عادت شده‌بود دیگر. اما من می‌دانستم این فراتر از یک عادت است. ناامیدی مزخرف است. ناامیدی در عرضِ چندروز باعث شد به کُل بی‌خیال شوم اما امسال سالِ متفاوت‌تری را گذراندم. به خیال‌َم بزرگ‌تر شده‌اَم. اگرچه با  آ بودن جزء تصوراتِ دور از خیالِ من بود... اما من با او خوشحال‌ترین‌َم. انتخابِ بودنِ آ جزء مهم‌ترین تصمیماتِ سالِ نودوشش بود.  

با آن‌که همه‌چیز سَرِ جا نشسته‌است، پیش‌بینی و کنترلِ هیچ‌چیز در دست نیست. بی‌خبرم از آن‌چه در نودو‌هفت خواهد گذشت. شاید نودو‌هشت بیایم بنویسم اتفاقِ نادرِ دیگری افتاد که دور از فکر و تصورِ من بود. شاید هم بنویسم یکنواخت گذشت. شاید باشم. شاید نباشم. 

اصولاً این‌که فردِ وا مانده، مطرود و دلسردُ تو فلاکت و بیچارگیِ خودش مغروق کنی، اینجا [ایران] جزء تفریحات رایگان بشرِ.

ان‌قدر حرف نزدم که صدای خودمُ یادم نمی‌آد.

[Adore [2013 نسبت به فرهنگِ ما کاملاً غریب است. از آن خط داستان‌ها که به طور پیش‌فرض از بدوِ آفرینش به دور از هرگونه تصورِ ما جاسازی شده و غیرمتناسب با ارکان‌های جامعۀ ما شناخته شده. با این‌که خطِ داستانی عشقِ ممنوعه‌ای را به تصویر کشیده بود اما من از دیدنِ آن حسِ بدِ حاصل از روند رشدِ عشقِ کریه بینابین ایان و رُز و تام و لیل را نگرفتم.

Adore یا Adoration نشان داد عشق به هیچ‌چیز نیست. به نسبت نیست. به سن نیست. به ایده‌آل های جاانداخته شدۀ عام و مطابق با ارکان‌های جامع هم نیست. عشق همه‌چیز را بی‌ربط می‌کند و اگر پا بگیرد ریشۀ تصورِ عام را می‌خُشکاند. چه بسا دیگر به بقای نسل فکر نکنی و تنها به حالِ حال فکر کنی. چشم بدوزی به سال‌خورده‌ای که ورای نسبتِ داشته حداکثر تفاهماتِ ممکن را با تو دارد و تو سال‌های سال زندگی، عشق و تحسین او را در ذهن بپرورانی.

هیچ‌وقت خواهانِ زندگیِ معمولی نبودم. 

زندگیِ پُرتلاطمُ ترجیح می‌دادم. 

برای همین، روابطِ پُرفرازونشیبُ انتخاب کردم. 

پونه شبیهِ سرخ پوست‌های بومی بود. صورتِ کشیده‌ای با چشم‌های سیاهِ کرویِ دَوّار داشت که با موهای فرق از وسط پوشیده می‌شد. همیشه قهوه‌ای می پوشید و لاکِ قهوه‌ای رنگ می‌زد که با سبکِ ذاتاً بومیِ او همخوانی داشت.

مترو برای من یادآورِ پونه ست. در سالی که سالِ اولِ ورودِ ما به دانشگاه حساب می‌شد، سرِ پُر باد و دغدغه‌های کوچکِ بزرگ داشتیم.

آن‌قدر برای مترو می‌ایستادیم که علف زیرِ پایمان سبز می‌شد اما کم نمی‌آوردیم و با آرزوهای ریشه دوانده سپید و سیاه‌مان لبخند می‌زدیم و خستگیِ آن راهِ طولانی را به جان می‌خریدیم تا سالی شبیهِ امسال برسد.

ظلماتِ ساعت پنجِ عصر زمستان دانشگاه بیشتر به دهِ شب می‌خورد. کورسوی لامپ‌های یک در میان آویخته و امام‌زادۀ بی‌نام و نشان که غریب‌تر از ما افتاده بود وسطِ یک دشتِ بی آب و علف هیچ‌گونه وجهِ شباهت به پایتخت نداشت و ما سوارِ مترو به صورتِ هم زُل می‌زدیم تا مبادا آن مناظرِ شگفت‌انگیز چشم‌هایمان را تَر کند و بالِ آرزوهایمان را پَرکَنده. تا که به خانه رسیدن غمباد نگیریم.

کاخِ آمال و آرزوها کنارِ یک پادگان جا خوش کرده بود و حین تعطیل شدن دسته به دسته تا مترو می‌دویدیم. بندِ کفش‌هایمان که باز می‌شد، ترجیح می‌دادیم بدویم تا موتوری‌های کم‌شعور و سربازهای بی‌سرووضع دنبال‌مان نکنند. دوان دوان که به مترو می‌رسیدیم بدون هیچ‌ حقِ انتخاب به نخستین واگن پا می‌گذاشتیم. احیاناً مترو آن‌قدر شلوغ و درهم برهم می‌شد که در جمعیتِ واگنِ مردانه گُم می‌شدیم.

به محضِ سوار شدن زندگی‌مان را روی دایره می‌ریختیم تا حوصله‌مان سر نرود. که حواس‌مان پرت شود.

ایستگاهِ فرهنگسرا برای من یک کابوسِ کبود بود. مسیرِ ما جدا می‌شد و پونه باید برای ادامۀ راه تغییرِ مسیر می‌داد. 

مترو که می‌ایستاد و ما با هزار ترفند بیرون می‌زدیم. طوری نفس می‌گرفتیم انگار نوکِ قُلّه ایستاده‌ایم.

امروز که سوارِ مترو شدم، دوتا شبیهِ "ما" را دیدم. با چشم‌های پُر و داغ. 

دوستی در تهران پاگیر نیست. به خاطرِ دغدغه‌ها. به خاطر مشغله‌های تُف کرده و پس انداخته‌اَش. 

هرازگاهی دورادور حالِ همدیگر را می‌پرسیم اما دوستی پُرشورِ ما در همان مرحله‌های اولیه بدلیل حضورهای بی‌حضور سرِ کلاس‌ها راکد ماند و همۀ این‌ها درصدی آن دوره از زندگیِ ما را احیا نخواهد کرد.